درنده وحشی درون آدمی با قانون مهار گردد)(فروید)

یک دَرَنّده وحشیی در جان ماست
این درنده بدتر از هر اژدهاست 

رام گردد او به قانونِ مُدُن

بند کن او را به اقسامِ فُنُون
گر رها گردد بَتَر از دیو و دَد
رویِ دَستِ هیتلر و چنگیز زَد
چون رهاگردد زِ اخلاقِ مُدُن 
فتنه‌ها خیزد زِحیوانِ دُرون
چاره چون باشد در فَصل‌ُ الخطام
این به قانون است دیگر والسَلام

غیر این جَبّاری و دیکتاتوریست

دیگر از عقل و خِرَد میدان تُهیست
چون شود آیین و دین پا در میان
از درنده خوییِ نفس اَلامان
 این‌همه گفتی پسر خود وارهان 
مذهب واحد بیاور در میان
 مذهب واحد مرام مَردُمی است
 چون عدالت در همه ادیان یکی است 
به دادودهش استوار است دین
 تو آویزهءِ گوشِ خود کن"امین"
با الهام از فروید

به داد و دَهِش زنده داریم دل

به عدل و به دادست زنده بَشَر 
ز بیداد کشور بیابد خَطَر 
چه نیک و پسندیده باشد امیر
 به دادش رَعیت نیابد ضَرَر

 

بماناد از ما نِکو گوهری 
کتابی و ِشعری، قلم دفتری 
نوشتار و گفتار نیکو وَزین 
که شهنامه و مثنویِ "امین"

 

دل از مَردُمی ها نیابد گَزَند 
به نامَردمی‌هاست ریش و نَژَند 
به دادودَهِش زنده داریم دِل
پَلَشتی و پَستی و زشتی بِهل

 

فاطی که نظر یافتهِ حَضرَتِ حق است
بِهروزفران را به خدا زینَتِ حق است 
همسر پسر و دخترِ دانا و توانا 
این‌ها همه از بخشِشِ بی‌مِنَّتِ حق است 

مبادا شود یک ایالت زِ چین

پِگاه هان بِخیزید و نَرمِش کُنید 
 سَرو تن بشویید و ورزِش کُنید
به درگاه یزدان ستایِش کُنید
سپس کِهتران را نوازِش کُنید
به یاری یزدان چو دل بَسته اید 
زِ رنج دو گیتی دِگر رَسته اید
خُروشید و جوشید و شادی کنید
به غم‌ها بِخندید و بازی کنید 
چه سان بَرغَم دیگران شاد بود؟
نظاره گرِ ظلم و بیداد بود
به رنج عزیزان دُژَم گَشته ایم 
طلا بوده ایم و درَم گَشته ایم

به داد و دَهِش کوش و مِهر و خرَد **که جَهل و خشونت جَهان بَر دَرَد

                

در این روزگارانِ قحط و کوید/

                  فساد و فرومایگی شد  شدید /

  به تحریم و دژخیم و هم احتکار/

                     فرومایگان را، شد این ابتکار/

که دین و دیانت همی شد تباه/

                     دیانت به پای سیاست سیاه/

دل از مردمی ها نیابدگَزَند/

                  زِ نامردمی هاست،ریش و نَژَند/

رَوانت به داد و دَهش، زنده دار/

                  که بیداد و خِسّت نیاید    بکار/