رفتار معصومانه ی سید محمدحسن علوی عریضی سبزواری

به عهد ِحضرت موسی‌بن‌جعفر 

امام هفتمین شاه ِ فلک فَر

شنیدَستم جوانِ می پرستی 

به‌کار می‌پرستی چیره‌دستی 

شبی را کام دل از باد دادی

به راه  شه گذارش اُفتادی 

قَضا را بیشتر از هر شب آن شب 

به ساغر گشته بودش آشنا لب 

ولی درعین مستی باادب بود

بدل خواهانِ آن شاه عرب بود 

نگردد تا زِ حالَش کس خبردار 

نمودش پشت به حضرت رو به دیوار 

در آن حالت شهنشاه زمانه

زَدش از مرحمت دستی به شانه

که می‌باشی به  هر حالی و احوال

مگردان چهره‌ از پیغمبر و آل 

بسی عفو و بسی لطف و بسی جود 

که در آل‌ ِ محمد هست موجود

            من این رفتار معصومانه را به چشم خود از حضرت آقای علوی دیدم طرف سید بود شانه به شانه آقا روی پای خود بند نبود و آقا با احترام با ایشان سخن می‌گفت خدایشان هر دو را رحمت کناد