در اوائل سال64 من هنوز ماشین نداشتم و با خویش عهد کرده بودم موتور سه چرخ سوار نشوم تا ماشین بگیرم وموتور سه چرخ را به شکرانه به معلولی بدهم وبا عصا رفت وآمد می کردم.
دانشگاه دروس پیش نیازی از جمله زبان انگلیسی و زبان عربی گذاشته بود که عدهء زیادی شرکت می کردند استاد ما در زبان انگلیسی جناب آقای معزی پور بود.بعد از امتحان یک روز با عصا پیاده می رفتم توی خیابان آقای معزی پور نگه داشت وتعارف کرد و من هم از خدا خواسته به تشنه ای که در آفتاب چلهء تموزبه آب سرد و گوارایی برسد و لاجرعه سر بکشد معطل نکرده نزول اجلال کردم.
در اثنای راه ایشان عرض کردند که نمرهء شما13/5شد من14 رد
کردم من که جوان ناپختهء نا کارآمد ناآزمودهء و انقلابی بودم بجای تشکر به عتاب گفتم چرا آقا
مگر ما می خواهیم خودمان را گول بزنیم ما آمده ایم که درس بخوانیم و ایشان با
بزرگواری که داشتند فرمودند با پشتکاری که درشما سراغ دارم به لیسانس
اکتفاء نمی کنید ودر مراتب بالاتر نمرهء زیر14 قابل قبول نیست. بدین جهت 14 منظور کردم.من نیز به رضایت سری تکان دادم ......که احسان ایشان را به عتاب پاسخ گفتن
خطا واشتباه بود نه حرص به آموختن درمن ...خداوند بر توفیقات ایشان بیفزاید.
