اعوذ بالله من الشیطان رجیم و آنان که می‌شکنند پیمان خدا را پس از استوار کردنش و می‌بُرند آنچه را امر کرده خدا به آن که وصل کرده شود و فساد می‌کنند در زمین آن‌ها مر ایشان راست لعنت و مر ایشان راست بدی آن سرای
قرآن کریم،س رعد، ی، ۲۶
ای از تو خدا و خلقِ عالم خشنود
گاهی که ترا هست مُهمی مقصود
غمناک مباش و عاجزی پیشه مکن
کز فضل خدا بر آن ظفریابی زود
شرح دیوان منصوب به امیرالمومنین،ص،۴۶۶
چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
مرا ز حال تو با حال خویش پروا،نه
پس از خوانش نوشتار از مولانا تا نیچهء مهربان دکتر سید حسن اخلاق نگاشتم. ۱۰ده وجه مشترکِ این بزرگواران را
هایدگر مارتین و نیچه، مولوی
صاحبِ اندیشه‌هایِ معنوی
هر سه از اقوال وحدت گفته اند
دُّرِ دریای مَعانی،سُفته‌اند
جمله از جهل بشر،نالیده‌اند
هرسه از وادادگی،رنجیده‌اند
ذلت و زشتی پَلَشتی مفلسی
ریشه در جهلِ بشر دارد بَسی
هرسه بر اخلاق، پای افشُرده‌اند
از تَعصُّب،مردمان دل‌مُرده اند
از کَرامت وَز شَرافت گفته اند
زین جهت از اَبلهان رَنجیده اند
جملگی از عشقِ انسان گفته اند
تا جهان برپاست ایشان زنده اند
دُشمنِ خود را نوازش کرده اند
دوستی ها را سفارش کرده اند
بر بَشر چاره بجز اخلاق چیست؟
بستن زنُّار و نقره‌داغ نیست
مولوی فربه‌تر آید،درمیان
مولوی کی دیگر آید،در جهان؟
روزگار از زادن مثلش بَخیل
در نیابد این سخن ذهنِ عَلیل
مولوی دریا و ایشان،بِرگه اند
بِرگه وچشمه زِ دریا،زِنده اند
این قیاس جزء وکُل است،ای"امین"
شاخه‌ای گل از گلستان را ببین
[۱/۳۰، ۱۱:۴۰] Moosareza Aminzarein:
به عدل و به دادست زنده بَشَر
ز بیداد کشور بیابد خَطَر
چه نیک و پسندیده باشد امیر
به دادش رَعیت نیابد ضَرَر
بماناد از ما نِکو گوهری
کتابی و ِشعری، قلم دفتری
نوشتار و گفتار نیکو وَزین
که شهنامه و مثنویِ "امین"
دل از مَردُمی ها نیابد گَزَند
به نامَردمی‌هاست ریش و نَژَند
به دادودَهِش زنده داریم دِل
پَلَشتی و پَستی و زشتی بِهل
فاطی که نظر یافتهِ حَضرَتِ حق است
بِهروزفران را به خدا زینَتِ حق است
همسر پسر و دخترِ دانا و توانا
این‌ها همه از بخشِشِ بی‌مِنَّتِ حق است
زَهازِه که دُردانه‌ای ای رَفیق
زَهازِه که فرزانه‌ای ای رَفیق
هزار آفرین بر رفیق شَفیق
گران‌تر زِ الماس و دُّر و عَقیق
خدا گر ترا همدمی ساختی
سِزد گر برایش سَرت باختی
رفیق عزیزی کنون یافتم
دل‌وجان به پایش در انداختم
سر و تن چه باشد فَدایِ رَفیق
همه هستی‌ات کن فَنایِ رَفیق
رفیق شفیقم خدا در زمین
"امین"هدیه‌ای از خدا را ببین
رفیق رفیقان خدایِ مَن است*
که نزدیک‌تر از رگ گردَن است
رفیق صدیقم خدا در زمین
مزن دست حق را زمین ای"امین"
َزهازِه که چه خوش بیانی "امین"
هزار آفرین بر زبان آفرین
زهازه بر این خوش بیانی چُنین
هزار آفرین بر"امین" آفرین
زمستان است و یخ‌بندان
صدایی درنمی‌آید که در گیرد
بهاری سر نمی‌گیرد که سرما را عقب راند
چه بد کردیم؟! و بد گفتیم
غلط کردیم ، گُنه کردیم
که ما را این‌چنین غم‌ها فراوان است
و تاوانِ غلط تاکی؟
و تاوانِ غلط تا چند؟
به نابودی و اضمحلال یک ملت!
چه باید کرد؟
بَس است نفرین.بَس است نِفرَت
دعا باید که شاید کم شود نِکبَت
مگر توبه،اِنابه رَخت بربسته است؟
تو گویی که خدا هم از جهان رفته‌است؟!
زِ دستِ خلقِ بیمارِ خود آزرده است!
پیام رحمه للعالمین مُرده‌است؟
چه می‌گویم خدایا سینه تنگ است
صبوری کن "امین"جای درنگ است
خدایا مُفلسَم، تنها و خَسته
بد از بدتر بود افکارِ بَسته
ولی با این همه امیدوارم
تویی مهمانِ دلهایِ شکَسته
ولی با این همه وابستگی ها
نَزاری و پَریشی، خستگی ها
رفیقانِ شَفیقی در کِنارَم
که بر نامَردمُی ها دل گُذارَم
مگر باشد از این نعمت فزونتر؟
دلت باشد سرایِ حَیِ داور
"امین"این قصهء طوفانِ نوح است
بلاها صیقلی بر جان و روح است
کولی
برایت قصه می خوانم
برایت قصه ای از عشق می خوانم
تو اکنون قصه پرداز منی
افسانه ام بشنو
تو اکنون محرم راز منی افسانه ام بشنو
تو می دانی زمانی کولی بیگانه ای بودم
شکسته خاطری آواره از کاشانه ای بودم
خوش و سرمست بودم
شادمان بودم
و فارغ از همه جور زمان بودم
و هرجا خوبرویی بود و داهی داشت
من پرواز می کردم
زکویش زود میرفتم
برایش ناز می کردم
و من از دام عشق ماهرویان برحذر بودم
ودایم در سفر بودم
که روزی مرغکی بی جفت
بر بام دلم پر زد
و با دست محبت آمیزش
بر دلم در زد
نگاهی کرد و اغوش مرا غرق محبت کرد
و من در خواب چشمانش فرو رفتم
در آنجا صد هزار افسانه میدیدم
و هر افسانه را صد بار می خواندم
و سرگرم سرود قصه ها بودم
که قلب من گواهی داد
که او تنهاست
و او همچون تو در غمهاست
و بال آرزو بگشودم و می خواستم
با همزبانی آشنا گردم
و در دامان او از رنج تنهایی رها گردم
از این رو قلب پاکم را که تنها هستی من بود
برایش هدیه آوردم
و چشمم را برایش با سرود گریه آوردم
تو بودی قصه پرداز دل تنگم
ولی افسوس
تو تنها نبودی فکر می کردم
و چون من کولی صحرا نبودی فکر می کردم
و من آنگاه دانستم
خطا کردم گنه کردم
گناهی سخت و نابخشودنی کردم
به عشقت هستی نابوده ام را بودنی کردم
تو شمع محفلی بودی و صد پروانه بود آنجا
تو لیلی پیکری بودی و صد دیوانه بود آنجا
و من آنگه چو دانستم تو خوشبختی
خوش و آواز خوان گشتم
برایت شادمانی آرزو کردم
و آرام از سر کوی تو برگشتم
و تو گفتی برو با آشنای دیگری خو کن
برو بر ماهروی دیگری رو کن
ولی افسوس ای زیبا ندانستی
که من با عشوه زیبا بدن ها خو نمی گیرم
و تیر غمزه خوبان به جان من نمی افتد
دلم می خواست میدانستی ای زیبا
که من با حوریان آسمان هم خو نمی گیرم
دلم تنها غریبان بی کسان آوارگان را دوست می دارد
و هر شب تا سحر در پای آنان اشک میریزد
تو هم گر روزگاری بی کس و بی آشنا گشتی
شکسته خاطر و افسرده و دل مبتلا گشتی
به سوی دشت ما برگرد و با من همزبانی کن
برایت باز می خوانم سرود آشنایی را
و از دل می برم افسانه تلخ جدایی را *اکبر مصطفوی*
✅ میدانید ماجرای شعر مشهور '' با آل علی هر که در افتاد ور افتاد '' چیست و این اثر از چه کسی هست؟
این شعر را سید اشرف الدین حسینی ( مدیر نشریه نسیم شمال) خطاب به نیکلای اول سزا ر یا تزار روسیه سرود... بعد از اینکه نیکلای فرمان داد که حرم مطهر رضوی (ع) گلوله باران شود وگفت حرم را زیرورو میکنم تا ببینم چه کسی جلوم را میگیره....بحالت مستی توهین میکرد . دین و مذهب مارو نشون گرفت. اما همان شب بطور نامحسوس و بطور معجزه اسایی که هیچ پزشکی علتش را نفهید به درک واصل شد صبح که منتظر دستورش بودن با جنازه...… روبرو شدن. اکثریت فرماندهان یا جنون گرفتن یا فرار کردن بعضیها هم بقدرت اهل بیت سلام الله علیها پی برده و متاثر شدن..در همان روز بطور نا باورانه طبع شعر اقا سید اشرف الدین شعله ور میشه...
شعر کامل را بدین ترتیب سرودن..
دیشب به سرم باز هوای دگـر افتـاد
در خواب مرا سوی خراسان گذر افتاد
چشمم به ضریـح شه والا گهر افتاد
این شعر همان لحظه مرا در نظر افتاد:
با آل علی هرکه درافتـاد، ورافتاد
این قبر غریبُ الغُـرَبا، خسرو طوس است
این قبر مُعین الضعفا، شمس شموس است
خاک در او ملجأ ارواح و نفـوس است
باید ز ره صدق بر این خاک درافتاد
با آل علی هرکه درافتاد، ورافتاد
حـوران بهشتی زده اندر حرمش صف
خیل ملَک از نور، طبق‌ها همه بر کف
شاهـان به ادب در حرمش گشته مشرف
اینجاست که تاج از سر هر تاجوَر افتاد
با آل علی هر که درافتاد، ورافتاد
اولاد علی شافع یوم عرصاتند
دارای مقامات رفیـعُ الدرجاتند
در روز قیامت همـه اسباب نجاتند
ای وای بر آن کس که به این آل درافتاد
با آل علـی هـرکه درافتاد، ورافتاد
کام و دهن از نام علی یافت حـلاوت
گل در چمن از نام علی یافت طراوت
هر کس که به این سلسله بنمود عداوت
در روز جزا جایگهش در سقر افتاد
با آل علی هرکه درافتاد ورافتاد
هرکس که به این سلسله پاک جفا کرد
بد کرد و نفهمید وغلط کرد و خطا کـرد
دیدی که یزید از ستم و کینه چه‌ها کرد
آخر به درک رفت و به روحش شرر افتاد
با آل علی هرکه درافتاد ورافتاد
ای قبله هفتم که تویی مظهر یاهو
ای حجت هشتم که تویی ضامن آهو
ما جمله نمـودیم به سوی حرمت رو
از عشق تو در قلب و دل ما شرر افتاد
با آل علی هرکه درافتاد، ورافتاد
التماس دعا
در جهان ما سه گونه دُزد هَست
مردِ مِیدانی، توان از این سه رَست
دُزدِ معمولی، سیاسی، مَذهَبی
قاتلِ اموال و خویِ مَردُمی
دُزدِ معمولی کُلاهَت می بَرَد
خورده ای از جنس و مالت می بَرَد
آنکه دُزدَد اعتبار و آبرو
زندگی،آینده کار و آرزو
او بوَد دزدِ سیاسی و دروغ
این زمانه اُفتَد از،دانش فروغ
دُزدِ مَذهَب از همه بَدتر بوَد
علم و اندیشه دِگَر اَبتَر شَوَد
او بِدُزدَد مَردُمی،فَرزانِگی
شادمانی و خِرَد،آزادگی
در عَوَض افسردگی و غَم دَهَد
فَقر و نِکبَت این همه با هَم دَهَد
دُزدِ معمولی بدنبالش کُنیم
بَر سیاسی مَذهَبی سَر خَم کُنیم
دُزدَ معمولی به زندان است و دار
بر دِگَر دُزدان گُشاییم اِعتبار
رهایی بوَد در خَرَد ای"امین"
که جهل و خرافات گَردَدعَجین
ترجمهء برخی از سخنان ماکسیم گورگی در انجمن نویسندگان شوروی 1916اصلاح در کار خواهش در کار
