سال 1399درآینهءقرآن کریم،دیوان منسوب به امام علی (ع )وحافظ

َفَوَجَدَا عَبْدًا مِنْ عِبَادِنَا آتَیْنَاهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَعَلَّمْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْمًا

پس بیابی بنده ای از بندگان من که داده ایم رحمت واموخته ایم به او علم لدنی

(آیه65سوره کهف)

جمعی که بنابه عرش افراشته اند

ایوان بلند وقصرها داشته اند

ازهستی آن قوم اثر باقی نیست 

اکنون دروند هرچه می کاشتند 

.....

ای یافته از فیض الهی صد خیر

باید که رسد خیر تو پیوسته به غیر 

از فقر مترس و رو به درویشان کن 

کاینست طریق اهل معنی در سیر 

(صفحه414،شرح دیوان منسوب به امام علی(ع )،قاضی میبدی)

بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم

مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم

زان جا که فیض جام سعادت فروغ توست

بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم

هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت

تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم

کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم

می خور که عاشقی نه به کسب است و اختیار

این موهبت رسید ز میراث فطرتم

من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش

در عشق دیدن تو هواخواه غربتم

دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف

ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم

دورم به صورت از در دولتسرای تو

لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم

حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان

در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم

(غزل